วรรณกรรมนี้เป็นส่วนหนึ่งของหนังสือ ชุด "มหาโลกาวินาศ"
ซึ่งอยู่ในกระบวนการจดบันทึก (ยังไม่สมบูรณ์)
เพื่อให้ท่านทั้งหลายได้ดื่มด่ำ และดำดิ่ง
- หมาแดง -
1
เมื่อยังเยาว์ ข้าพเจ้าเคยหวาดกลัว
ต่อความมืด แลอำนาจชั่วร้าย
เมื่อโตขึ้น ข้าพเจ้าจึงตระหนักได้ว่า
ตัวข้าพเจ้านั่นเอง ที่เป็นศูนย์รวมแห่งความชั่วร้ายทั้งปวง
2
ข้าพเจ้าแจ่มกระจ่างจิต เมื่อตระหนักได้ว่า
การมีชีวิตอยู่ คือการรับทุขเวทนา จนถึงแก่ความตาย
3
ขณะท่านทั้งหลาย เพลิดเพลินไปกับกลิ่นสี แลรสรัก
ข้าพเจ้าจุดไฟเผาตัวเอง
เมื่อไร้ซึ่งผู้โอบกอดข้าพเจ้าในค่ำคืนอันหนาวเหน็บ
ข้าพเจ้าจุดไฟเผาตัวเอง
แม้เหลียวหลังไป ไม่เห็นเงาใครสักครา
หลั่งหยดโศกาทิ้งคราบโลหิต
ข้าพเจ้าจุดไฟเผาตัวเอง
ยามใดข้าพเจ้าโดนแผดเผาด้วยเพลิงกาฬ
ท่านทั้งหลายก็จะโดนเพลิงชาด แผดผลาญเช่นเดียวกัน
4
หนทางเดียวที่ท่านจะทนอยู่ ในขุมนรกแห่งนี้ได้
คือต้องกลายเป็นปีศาจเสียก่อน
5
ปีศาจไม่ได้โหดร้าย
อำนาจที่อยู่เหนือการควบคุมต่างหาก
6
ข้าพเจ้าตระหนักได้ว่า เราต่างก็ถูกสร้างมาเพื่อถูกทำลาย
ข้าพเจ้าจึงใคร่ขอความเข้มแข็ง
7
ชลาลัยแห่งความเหงา
ค่อยซัดโถมพนมอันเป็นจิตใจ
แรกเริ่มพออดไหว
แต่นานไปกัดกร่อนให้ถลำ
อาจจะยังไม่รู้ตัว
แต่ความกลัวในเงามืดค่อยแทรกซึม
กลิ่นหอมที่เคยชมยังติดตรึง
คิดถึงทุกมื้อ ยามเปลี่ยววิญญาณ
8
ข้าพเจ้ายินดีแตกสลาย แม้จะถูกทำลายอีกสักกี่ครั้ง
เพราะท้ายที่สุด ชีวิตจะคืนอิสระให้แก่ท่าน
9
แม้ในโมงยาม ที่ท้องนภาชื่นแช่มแจ่มใส
แต่ความเสียใจ ยังเป็นของปีศาจ
10
เพราะเพลิงบริภาษร้อนแรงกว่าไฟป่า
ความงามของใจคนจึงค่อยๆสิ้นสลาย
แต่ไหนแต่ไรมา ลูกนกพลัดถิ่นจะถูกฆ่า
ก่อนสุริยาจะส่องแสง
ใครเขาต่างก็รู้อยู่เป็นที่ประจักษ์
11
บางครั้ง ข้าพเจ้าก็จมดิ่งสู่ห้วงเหวที่ไม่มีก้นหลุม
แลก็ถูกฉุดขึ้น ด้วยเปลวเพลิงที่ไม่มีวันดับ
ข้าพเจ้าเตรียมใจ แลดึงสติตนเองอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
ว่าสิ่งที่ได้เห็น สิ่งที่ได้ยิน สิ่งที่ได้กลิ่น แลผัสสะ
ไม่มีอะไรเป็นของจริงเลย
( บทต่อไป เร็วๆนี้... )